Maksim

Het is al laat. Ik zou moeten gaan slapen, maar ik lig in bed en scroll gedachteloos langs nieuwsberichten op mijn telefoonscherm over een wereld die in brand staat.
Dan verschijnt er een notificatie op mijn scherm. Een mail van Apple. Ik schrik nog wakkerder dan ik al was. Mijn account is mogelijk gehackt. Ik moet gelijk actie ondernemen. Geschrokken klik ik op de link in het bericht en verander mijn wachtwoord.

De nachtelijke e-mail verdwijnt al snel uit mijn gedachten, totdat ik een afschrift krijg van mijn creditcard. Die gebruik ik eigenlijk nooit. Toch is er 472,54 euro van mijn rekening afgeschreven. Iemand heeft me gehackt. Mijn eerste reactie is om in hulpeloze paniek rondjes door mijn woonkamer te lopen, terwijl ik zachtjes ‘shit shit shit’ voor me uit mompel. Wanneer ik mezelf weer onder controle krijg, realiseer ik me dat ik mijn creditcard moet blokkeren, voordat straks ook de rest van mijn rekening geplunderd is.
Een paar telefoontjes later kan ik een reconstructie maken van de misdaad. De e-mail was zelf een phishingpoging, die bij mij glansrijk is geslaagd. Door op de link te klikken heeft iemand uit Riga toegang gekregen tot mijn gegevens. Dat laatste weet ik, omdat uit het overzicht met betalingen blijkt dat iemand uit die stad twee weken lang elke dag met mijn creditcard eten heeft laten bezorgen via Uber Eats. Ik neem me voor om nooit meer mijn telefoon mee te nemen naar bed.

Uiteindelijk valt de schade mee. Mijn kaart wordt geblokkeerd en omdat er sprake is van fraude krijg ik mijn geld terug. De hacker, die in mijn hoofd Maksim is gaan heten, zal waarschijnlijk nooit gepakt worden. Alleen Mastercard heeft geld verloren, maar ik vermoed dat zij dat verlies wel zullen overleven.
Een paar dagen nog heb ik het gevoel dat iemand meekijkt bij elke website die ik aanklik, maar ook dat ebt weg. Wat ervoor in de plaats komt, is verwondering. Ik raak steeds nieuwsgieriger naar Maksim: waar in Riga woont hij precies? Welke keuzes in zijn leven hebben hem op het pad van cybercriminaliteit gebracht? En wat voor eten zou hij hebben laten bezorgen? Elke dag hetzelfde, of steeds iets nieuws? Ik denk het laatste. Leer mij Maksim kennen.

Uiteindelijk gebeurt het onvermijdelijke. De onzichtbare, gezichtsloze hacker aan de andere kant van Europa groeit in mijn verbeelding uit tot een personage. Ik besluit hem een plek te geven in het manuscript van mijn boek. Daar leeft hij nu, aan de periferie van de plot, als een meelijwekkende figuur die probeert te overleven door argeloze sukkels op te lichten. Het is een beetje een wraakexercitie en een beetje een eerbetoon.
Waarschijnlijk zal mijn Maksim de meeste mensen die het verhaal lezen nauwelijks opvallen, laat staan dat ze weten hoe hij is ontstaan. Toch houd ik hoop. Ik gun mezelf te fantaseren dat op een dag iemand in een winkel in Riga door de Letse vertaling van mijn boek zal bladeren en dan tot zijn schrik zichzelf vereeuwigd zal zien in de woorden van een volslagen vreemde.